:(
تماشا كن اين چشم پرآب را
به آتش بكش خانه خواب را
درختان بخشنده را قطع كن
و حاشا كن اين جنگل ناب را
به رود غزل هاي من سد بزن
بخشكان سپس مانده مرداب را
گلوي تر شعر من را بگير
بكش اين نفس هاي پرتاب را
به هر بيت زنجير سردي ببند
و خاموش كن نور مهتاب را
قدم بر علف هاي وحشي بنه
و له كن تو اين كرم شب تاب را
بكش پنجه ات را بر اين قلب گرم
نوازش كن اين زخم كمياب را
به آتش بكش خانه خواب را
درختان بخشنده را قطع كن
و حاشا كن اين جنگل ناب را
به رود غزل هاي من سد بزن
بخشكان سپس مانده مرداب را
گلوي تر شعر من را بگير
بكش اين نفس هاي پرتاب را
به هر بيت زنجير سردي ببند
و خاموش كن نور مهتاب را
قدم بر علف هاي وحشي بنه
و له كن تو اين كرم شب تاب را
بكش پنجه ات را بر اين قلب گرم
نوازش كن اين زخم كمياب را
posted by maryam @ 3:34 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home