كف شهريور

براي تمام روزهايي كه به دنيا ميآيي.. مدام.. ء
پهلو به پهلو مي شود.. تخت تكان مي خورد.. من بيدار مي شوم.. تو به دنيا مي آيي.. حرف نمي زنيم.. نديده امت.. باز به خواب مي روم.. تا صبح بايد مرده باشي.. براي هزارمين بار مي گويم " صبح به خير" .. موهايش را از روي بالش جمع مي كنم.. " خوب خوابيدي؟".. دستش سنگين مي افتد روي شانه ام.. كشيده مي شوم.. بايد حتما مرده باشي.. سقوط مي كنم.. كوبيده مي شوم به كفي مرطوب.. خيلي بهتر است كه مرده باشي.. به زحمت پس مي كشم " حالا نه".... چون صبحانه آماده است..چون سروصداي كتري درآمده.. چون كره دارد آب مي شود و قرچ قرچ خشك شدن نان ها خانه را برداشته.. چون من عزادارم و بايد به گور برايت ناهار بياورم..خوب نيست بوي رطوبت خواب زده كسي زير خاك بپيچد.. كه ريشه ها ته نشين مي شوند.. زمين به خود مي رود... و تو هرگز نمي فهمي‘ كفش هاي هميشگي ت براي اين اتاق كمي بزرگ اند..جاي مرا تنگ مي كنند..چين لباسم چروك مي خورد.. از زير اتو در آمده ام..مي تواني ورقم بزني.. كه انگار تكراري شده ام.. به خصوص با اين قابلمه قراضه و اين ظرف كوچك ماست.. انگار هر روز برايت ناهار آورده باشم
و براي روز مردنت.. كه نمي رسد. ء