نگفته ام, آنچه را که نگفته ام; و ناگفته هایم لابد دروغ هایی بیش نبوده اند. درد می کشم, در آنچه تو نمی شنوی; که لابد دروغ هایی بیش نیستند, که حتمن از ذهن بیماری,,, یا از گستاخی هرزه ی معصوم نمایی ام. حتا آن اعتراف, که چنگال بی رحمش را می فشرد بر حنجره ام-حنجره ای دروغین-, وخون گریه می کرد, زیر نگاه بی تفاوتت. و آن طپش های دیوانه وار,,, که لابد خیال وهم آلودی