چهارشنبه ديروز

سرت پايين است..چشمهايت را با دست پوشانده اي..در تلاش براي يادآوري يك شعر..انگشت مي لغزانم ميان موهايت..روشن تر بودند..دفعه قبل..يادت نميآيد..كف روي دلسترت را مي خوري..مي گويي مناسك دارد دلستر خوردن..كه يخ در ليوان نيندازند و ليوان را از توي يخ درآورند و ..ليمو را همينطور چپه مياندازي داخل ليوان..نمك مي ريزي..به من قبل از همه اينها تعارف مي كني..مي خورم..يادت كه ميآيد مي خواني..و حالا اين منم كه به خاطر نمي آورم..و نمي فهمم اين سرانگشت كه فشرده مي شود وسط پيشانيم..مي خواهد كه من سرم را بالا بياورم..سرم را بي هيچ خاطره اي..سرم را و چشمانم را..و لبخندم را..كه از روبه رو دوست داري و از باقي جهات نه به آن خوبي