پشت سر

پشت سر قدم هاي اين غريبه ديلاق انگار حريم امني بود كه مرا از تنهايي در امان مي داشت. نفهميدم چقدر كه پشت سرش راه مي آيم. مبهوتم. نگاهم به دونده هاي پشت كفش هايش است. دونده هاي نارنجي؛ كفش هاي سياه. بالا كه نگاهم مي افتد پشت گردني است كه شكلش را خوش ندارم. مثلثي شكل است ولاغر. فاصله مان كاملا ثابت است. بدون هيچ تلاشي. شصت سانتيمتر. با او مي روم؛ مي ايستم؛ از خيابان مي گذرم؛ از روي جو مي پرم. اين ستون شصت سانتي بين ما انگار جسميت داشته باشد؛ نه مي شود داخلش شد و نه از آن كند. مثل تكه گوشتي نامرئي و سبك كه مرا به اين هيكل ناميزان و حمايتگر چسبانده است. حال خوبي ست. كمي قبل از كنار نرده ها كه گذشته بودم غم ام شده بود كه چقدر تنها و مريض توي خيابان راه رفتن غصه دار است. نمي دانم جايي همان حول و حوش بايد مي بود كه جلوي من ظاهر شده بود. در يك خيابان مستقيم؛ سرازير و به قدر كافي طولاني. تقريبا آرام راه مي رود. يعني از راه رفتن معمولي من آرام تر. پاهايم اين را حس نمي كنند.. مهم اين است. خلاف هميشه ام حتي بو نكشيده ام ببينم عطر زده يا نه. حالا كه فكر مي كنم اصلا چيزي از بوي احتمالي اش به خاطر ندارم. پسرك شايد هيچ بويي نداشته . با موها و كيف سياه دوشي اش؛ با پاهاي پرانتزي و كفش ها.. بله كفش هاي كتاني اش؛ هيچ بويي نداشته است. انتهاي خيابان نرم به راست مي پيچد و من؛ مستقيم مي زنم به ديوانگي خيابان روبه رو. همه چيز تمام شده است.. بدون درد.. قدم هاي من دوباره كمي تندترند.. احساس مريضي مي كنم.ء

شما اخراجيد

امضا

يك چيزهايي را آدم دلش نمي خواهد بنويسد.ء

از آخرين بار

از آخرين بار خيلي گذشته بود. چيز زيادي ياد هيچ كدام نمي آمد. تماس دست هايشان هم كمكي نكرد. طعم دهان هايشان هم عوض شده بود. بدون حرف هردو به اين نتيجه رسيدند كه ادامه ندهند. عوض شدن سيگارهايي كه مي كشيدند شده بود بهانه اگر نه غذا كه هنوز همان آشغال هاي قديمي را مي خوردند.. سوپ پياز آش هويج خوراك كلم .. هردو با هم گياهخوار شده بودند. زماني كه كله هاي داغ و پربادي داشتند. مطمئن نيستم حتي شبي كه روي كوهي از نعناع با هم خوابيدند و سوراخ هاي هم را پر از برگ هاي زبر و تازه كردند و تا صبح نفس نفس هاي نعنايي زدند را به ياد بياورند. باعث تاسف بود:اين دو نفر بايد از صفر شروع مي كردند.

اينطور كه تو با من حرف مي زني بهتر است خفه شوي.. آويزانم و جاي بالا كشيدن تابم مي دهي. كجا نمرده اي؟ هنوز مي خواهمت. جايي بمير.ء

..

مرا آسان بگير. دست هايم روانند. لب هايم چرب